DAG 7 – De laatste dag

OPSTAAAAAAAAN!!!!!!!!!!!

Klaar voor de laatste stagedag stonden al onze nog steeds enthousiaste zwemmertjes al snel beneden. De grote vraag van de trainers was natuurlijk: Zijn ze blij dat ze mogen gaan zwemmen of blij dat ze bijna naar huis mogen? Wie zal het weten. Tijdens het ontbijt werden we verwend met verloren brood, wat door velen nog niet gegeten was.

De laatste snelle kilometers werden nog verslonden tijdens de ochtendtraining. Dit met wat tegenzin van de zwemmers, maar toch deden ze het nog super na een toch wel intensieve week. TROTS! Onze twee side coaches G. en L. hadden hun handen weer vol met de slechte pijlen en matige onderwaterfases te tellen, want toch slagen er nog zwemmers in om deze te vergeten.

Na de training gingen we even het vertrouwen testen bij de zwemmers. Dit door ze het aanwezige laagteparcours te laten doen in duo. Ik hoor u denken, wat is daar nu moeilijk aan? WEL, de één was geblinddoekt, de ander mocht niet spreken EN ze waren aan elkaar vastgebonden. Voor sommigen was het evenwicht bewaren toch meer een probleem dan de ander vertrouwen. Gelukkig behaalde iedereen zonder kleerscheuren de eindmeet.

Deze middag was het zoals N. het noemde “schimmellasagna”, maar eigenlijk was het gewoon groetenlasagne. De ogen draaiden van velen, maar uiteindelijk werden vele bordjes leeggegeten, BEHALVE de aubergine. De vreemde textuur en de kleur speelden hier bij velen en rol in. Ze werden natuurlijk beloond omdat ze flink gegeten hadden met PANNNEEEEEKKKKOOOOOOEEEEEKKKKKKKEEEEEEENNNNNNN!!!!!!!!!!
De ogen draaiden hier opnieuw, maar deze keer van geluk. En terecht.

Opnieuw gingen we een potje baseball spelen en zoals de vorige keer kwam de regen ook weer meespelen. Voor de zwemmers was dit geen probleem. Zij speelden gewoon verder, alle ja spelen, tussenin was het ook met dansen, zingen, springen… kortom gewoon FUN. Tijdens de baseball moesten er twee van onze jongste spruiten naar huis vertrokken, omdat zij morgen een andere activiteit in hun agenda hebben staan. Ze vertrokken eerst zonder afscheid, maar al snel stonden alle zwemmers rond hen om hen een dikke groepsknuffel te geven.

Toen was het tijd voor de allerlaatste training van de zwemstage. Uiteraard was dit een rustige training om uit te bollen dus zagen de trainers (onder lichte dwang van de zwemmers) hun kans schoon om eens mee te zwemmen. Dit werd geapprecieerd door de zwemmers, al was trainer R. toch een stoorzender in de baan tijdens de set. De trainers zagen hun kans om de maniertjes van de zwemmers eens over te nemen (“mag ik naar het toilet?”, “ze steken de hele tijd voor”, …). Na een uurtje zwemmen namen we een toffe groepsfoto in het bad en mochten de zwemmers nog even vrij in het zwembad. Het bubbelbad was de grote trekpleister, uiteraard.

Voor het avondeten was het tijd om de koffers te maken. Er zullen hoogstwaarschijnlijk wel wat sokken en andere poespas belanden bij andere zwemmers. Het ligt in geen steenput, zou de mama van trainer R. zeggen. Het avondeten was rijst met gewokte groentjes en vlees (rund of kip), maar bij het zien van al die groenten haakten de meesten al af. We beseften ook dat ketchup en mayonaise een must zijn bij alles, sommigen gingen voor een schep rijst met slechts een beetje vlees en groeten en dan een dikke klodder saus. Gezond is anders, maar we zagen het door de vingers. Met hun hemelse bedje thuis waar ze naar verlangden in gedachten werden ze verwend met een rijstpapje. Jammer genoeg niet met een gouden lepel.

Toen was ’t van dat, het moment waar de zwemmers al een hele week op zaten te wachten brak aan: DE FUIF! Dit jaar waren er zelfs inkombandjes en een strenge portier. Bepaalde kledingstukken mochten niet binnen, misschien maar best? Unwritten en It’s Raining Tacos mocht zeker niet op de setlist van de lokale DJ ontbreken, deze liedjes kleurden de sfeer van de zwemstage. Afsluiten deden de oudsten met Another Love van Tom Odell. Ze pakten elkaar allemaal stevig vast en zongen luidkeels mee met als gevolg vochtige oogjes bij de trainers. T. mocht een zinnetje typen op de blog en hij typte volgende zin : “Another love naar de trainers!”.

Het mag gezegd worden: we hebben een zalige groep mee op stage. Stuk voor stuk toffe gasten die goed aan elkaar hangen. We hebben dit oprecht meermaals gezegd tijdens deze week, dus we menen dit echt vanuit de grond van ons hart!

Hierbij sluiten we de blog voor dit jaar af. We kijken terug op een leuke, vermoeiende, geslaagde, toffe stage.

Tot morgen in de Vierboete!

RICR